رمان آنلاین بی تو هرگز بر اساس داستان واقعی (سید علی حسینی)قسمت ۵۶تا۶۰

رمان آنلاین بی تو هرگز بر اساس داستان واقعی (سید علی حسینی)قسمت ۵۶تا۶۰

بی تو هرگز 

نویسنده:سید طاها ایمانی

قسمت پنجاه و ششم: دزدهای انگلیسی
.
.
وضو گرفتم و ایستادم به نماز…
با یه وجود خسته و شکسته…
اصلا نمی فهمیدم چرا پدرم این همه راه، من رو فرستاد اینجا… خیلی چیزها یاد گرفته بودم، اما اگر مجبور می شدم توی ایران، همه چیز رو از اول شروع کنم، مثل این بود که تمام این مدت رو ریخته باشم دور…
.
.
توی حال و هوای خودم بودم که پرستار صدام کرد… .
– دکتر حسینی … لطفا تشریف ببرید اتاق رئیس تیم جراحی عمومی…
.
.
در زدم و وارد شدم…
با دیدن من، لبخند معناداری زد…
از پشت میز بلند شد و نشست روی مبل جلویی…
.
– شما با وجود سن تون واقعا شخصیت خاصی دارید… – مطمئنا توی جلسه در مورد شخصیت من صحبت نمی کردید…
.
.
خنده اش گرفت… – دانشگاه همچنان هزینه تحصیل شما رو پرداخت می کنه…
اما کمک هزینه های زندگی تون کم میشه…
و خوب بالطبع، باید اون خونه رو هم به دانشگاه تحویل بدید… .
ناخودآگاه خنده ام گرفت…
.
– اول با نشون دادن در باغ سبز، من رو تا اینجا آوردید، تحویلم گرفتید…
اما حالا که حاضر نیستم به درخواست زور و اشتباه تون جواب مثبت بدم،
هم نمی خواید من رو از دست بدید…
و هم با سخت کردن شرایط، من رو تحت فشار قرار می دید تا راضی به انجام خواسته تون بشم… .
چند لحظه مکث کردم… .
– لطف کنید از طرف من به ریاست دانشگاه بگید…
برعکس اینکه توی دنیا، انگلیسی ها به زیرک بودن شهرت دارن، اصلا دزد های زرنگی نیستن…
.
و از جا بلند شدم………..

#بی_تو_هرگز

قسمت پنجاه و هفتم: تقصیر پدرم بود .
.
این رو گفتم و از جا بلند شدم…
با صدای بلند خندید…
.
– ودزد؟ از نظر شما رئیس دانشگاه دزده؟
– کسی که با فریفتن یه نفر، اون رو از ملتش جدا می کنه، چه اسمی میشه روش گذاشت؟
هر چند توی نگهداشتن چندان مهارت ندارن… بهشون بگید، هیچ کدوم از این شروط رو قبول نمی کنم…
.
.
از جاش بلند شد …
– تا الان با شخصی به استقامت شما برخورد نداشتن…
هر چند فکر نمی کنم کسی، شما رو برای اومدن به اینجا مجبور کرده باشه…
.
نفس عمیقی کشیدم …
– چرا، من به اجبار اومدم…
به اجبار پدرم…
و از اتاق خارج شدم…
.
.
برگشتم خونه…
خسته تر از همیشه، دلتنگ مادر و خانواده… دل شکسته از شرایط و فشارها… از ترس اینکه مادرم بفهمه این مدت چقدر بهم سخت گذشته، هر بار با یه بهانه ای تماس ها رو رد می کردم…
سعی می کردم بهانه هام دروغ نباشه، اما بعد باز هم عذاب وجدان می گرفتم…
به خاطر بهانه آوردن ها از خدا خجالت می کشیدم…
از طرفی هم، نمی خواستم مادرم نگران بشه…
.
.
حس غذا درست کردن یا خوردنش رو هم نداشتم…
رفتم بالا توی اتاق و روی تخت ولو شدم… .
– بابا … می دونی که من از تلاش کردن و مسیر سخت نمی ترسم،
اما من، یه نفره و تنها، بی یار و یاور، وسط این همه مکر و حیله و فشار…
می ترسم از پس این همه آزمون سخت برنیام…
کمکم کن تا آخرین لحظه زندگیم، توی مسیر حق باشم…
بین حق و باطل دو دل و سرگردان نشم…
.
.
همون طور که دراز کشیده بودم با پدرم حرف می زدم و بی اختیار، قطرات اشک از چشمم سرازیر می شد…

قسمت پنجاه و هشتم: حس دوم
.
.
درخواست تحویل مدارکم رو به دانشگاه دادم…
باورشون نمی شد می خوام برگردم ایران… هر چند، حق داشتن…
نمی تونم بگم وسوسه شیطان و اون دنیای فوق العاده ای که برام ترتیب داده بودن،گاهی اوقات، ازم دلبری نمی کرد…
گاهی اونقدر قوی که ته دلم می لرزید…
.
.
زنگ زدم ایران و به زبان بی زبانی به مادرم گفتم می خوام برگردم…
اول که فکر کرد برای دیدار میام، خیلی خوشحال شد…
اما وقتی فهمید برای همیشه است، حالت صداش تغییر کرد…
توضیح برام سخت بود…
.
– چرا مادر؟ اتفاقی افتاده؟
– اتفاق که نمیشه گفت… اما شرایط برای من مناسب نیست…منم تصمیم گرفتم برگردم…
خدا برای من، شیرین تر از خرماست…
– اما علی که گفت…
.
پریدم وسط حرفش، بغض گلوم رو گرفت…
– من نمی دونم چرا بابا گفت بیام…
فقط می دونم این مدت امتحان های خیلی سختی رو پس دادم…
بارها نزدیک بود کل ایمانم رو به باد بدم…
گریه ام گرفت…
مامان نمی دونی چی کشیدم…
من، تک و تنها، له شدم…
.
.
توی اون لحظات به حدی حالم خراب بود که فراموش کردم، دارم با دل یه مادر که دور از بچه اش، اون سر دنیاست، چه می کنم
و چه افکار دردآوری رو توی ذهنش وارد می کنم…
چند ساعت بعد، خیلی از خودم خجالت کشیدم… .
– چطور تونستی بگی تک و تنها…
اگر کمک خدا نبود الان چی از ایمانت مونده بود؟
فکر کردی هنر کردی زینب خانم؟
.
.
غرق در افکار مختلف، داشتم وسایلم رو می بستم که تلفن زنگ زد…
دکتر دایسون، رئیس تیم جراحی عمومی بود… خودش شخصا تماس گرفته بود تا بگه… دانشگاه با تمام شرایط و درخواست های من موافقت کرده…
برای چند لحظه حس پیروزی عجیبی بهم دست داد…
اما یه چیزی ته دلم می گفت،
اینقدر خوشحال نباش، همه چیز به این راحتی تموم نمیشه …
.
.
و حق، با حس دوم بود….

قسمت پنجاه و نهم: هوای دلپذیر .
.
برعکس قبل، و برعکس بقیه دانشجوها، شیفت های من، از همه طولانی تر شد…
نه تنها طولانی، پشت سر هم و فشرده…
فشار درس و کار به شدت شدید شده بود…
گاهی اونقدر روی پاهام می ایستادم که دیگه حس شون نمی کردم…
از ترس واریس، اونها رو محکم می بستم…
به حدی خسته می شدم که نشسته خوابم می برد…
.
.
سخت تر از همه،ماه رمضان از راه رسید…
حتی یه بار، کل فاصله افطار تا سحر رو توی اتاق عمل بودم، عمل پشت عمل… انگار زمین و آسمان، دست به دست هم داده بود تا من رو به زانو در بیاره…
اما مبارزه و سرسختی توی ژن و خون من بود…
.
.
.
از روز قبل، فقط دو ساعت خوابیده بودم…
کل شب بیدار… از شدت خستگی خوابم نمی برد…
بعد از ظهر بود و هوا، ملایم و خنک…
رفتم توی حیاط، هوای خنک، کمی حالم رو بهتر کرد…
توی حال خودم بودم که یهو دکتر دایسون از پشت سر، صدام کرد و با لبخند بهم سلام کرد…
.
– امشب هم شیفت هستید؟ – بله…
– واقعا هوای دلپذیری شده…
.
با لبخند، بله دیگه ای گفتم و ته دلم التماس می کردم به جای گفتن این حرف ها، زودتر بره…
بیش از اندازه خسته بودم و اصلا حس صحبت کردن نداشتم…
اون هم سر چنین موضوعاتی… .
به نشانه ادب، سرم رو خم کردم…
اومدم برم که دوباره صدام کرد…
.
– خانم حسینی،من به شما علاقه مند شدم و اگر از نظر شما اشکالی نداشته باشه…
می خواستم بیشتر باهاتون آشنا بشم…

قسمت شصت: خانواده .
.
برای چند لحظه واقعا بریدم…
-خدایا، بهم رحم کن…
حالا جوابش رو چی بدم؟
.
.
توی این دو سال، دکتر دایسون، جزء معدود افرادی بود که توی اون شرایط سخت ازم حمایت می کرد…
از طرفی هم، ارشد من و رئیس تیم جراحی عمومی بیمارستان بود
و پاسخم، می تونست من رو در بدترین شرایط قابل تصور قرار بده… .
.
– دکتر حسینی … مطمئن باشید پیشنهاد من و پاسخ شما، کوچک ترین ارتباطی به مسائل کاری نخواهد داشت…
پیشنهادم صرفا به عنوان یک مرده نه رئیس تیم جراحی…
.
.
چند لحظه مکث کردم تا ذهنم کمی آروم تر بشه…
– دکتر دایسون!
من برای شما به عنوان یه جراح حاذق و رئیس تیم جراحی، احترام زیادی قائلم…
علی الخصوص که بیان کردید این پیشنهاد، خارج از مسائل و روابط کاریه…
اما این رو در نظر داشته باشید که من یه مسلمانم و روابطی که اینجا وجود داره ،بین ما تعریفی نداره…
اینجا ممکنه دو نفر با هم دوست بشن و سال ها زیر یه سقف زندگی کنن، حتی بچه دار بشن…
و این رفتارها هم طبیعی باشه… ولی بین مردم من، نه…
ما برای خانواده حرمت قائلیم و نسبت بهم احساس مسئولیت می کنیم…
با کمال احترامی که برای شما قائلم …
پاسخ من منفیه…
.
.
این رو گفتم و سریع از اونجا دور شدم …
در حالی که ته دلم، از صمیم قلب به خدا التماس می کردم یه بلای جدید سرم نیاد…
#ادامه_دارد